Η επιτυχία του μικρού ντοκιμαντέρ και τα πολύ θετικά σχόλια μας ώθησε να εμβαθύνουμε στο θέμα της έλλειψης στέγης και αποφασίσαμε να το διερευνήσουμε με συνεντεύξεις με οργανώσεις που ασχολούνται με άστεγους, καθώς και με τους ίδιους τους αστέγους. Τον Μάρτιο του 2014, ξεκινήσαμε ένα δεύτερο γύρο γυρισμάτων. Μιλήσαμε σε ΜΚΟ που ασχολούνται με το θέμα της αστεγίας, καθώς και τους ίδιους τους άστεγους. Συνολικά, περίπου 25 συνεντεύξεις. Αλλά συνέχεια επιστρέφαμε στον Κωνσταντίνο, την Έλενα και τους άλλους εθελοντές της Κοινωνικής Κουζίνας "Ο άλλος άνθρωπος", καθώς οι ιστορίες τους ήταν τόσο δυνατές και ο Κωνσταντίνος τόσο ισχυρή προσωπικότητα.

Τον Ιανουάριο του 2016, ταξίδεψαμε στο νησί της Λέσβου με τον Κωνσταντίνο και την Έλενα για να δούμε πώς αντιμετωπίζουν την κρίση των προσφύγων. Τον Οκτώβριο του 2016, τους ακολουθήσαμε στην Κεντρική Ιταλία, όπου προσπάθησαν να ανοίξουν μια ανεξάρτητη κοινωνική κουζίνα.

Ενώ είχαμε μια ιδέα για το τι θέλαμε να κινηματογραφήσουμε από τον Κωνσταντίνο, ήταν μέσα από μια συζήτηση με την Έλενα στο δρόμο προς την Ιταλία όταν ξεκίνησε η τελική ιστορία της ταινίας. Της ρώτησα τι σκέφτηκε για το τι ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιο στην εκπληκτική ιστορία του Κωνσταντίνου. Απάντησε ότι "είναι ο εαυτός του!". Γνωρίζαμε λοιπόν ότι εκεί έπρεπε να επικεντρωθούμε στο υλικό μας: Σε ένα επίπεδο η εκπληκτική ιστορία της αλληλεγγύης της Κοινωνικής Κουζίνας, αλλά σε ένα δεύτερο, βαθύτερο επίπεδο, ο χαρακτήρας του πρωταγωνιστή μας και το πώς το εγώ και το πείσμα του είναι αυτό που δημιούργησε αυτό και είναι ταυτόχρονα το μεγαλύτερο εμπόδιο του. Λέει σε κάποιο σημείο: "Δεν μπορεί να υπάρξει αλληλεγγύη χωρίς εγωισμό" και πιστεύουμε ότι αυτό συνοψίζει πραγματικά την προσωπικότητα του πρωταγωνιστή της ταινίας μας.

Πήγαμε στην ιστορία αρκετά ανοιχτά και μόνο στο τέλος αρχίσαμε να γράφουμε ενα treatment στο οποίο βασίσαμε τον αφηγητικό μας σκελετό μας και το οποία συνεχίσαμε να επεξεργαζόμαστε κατά τη διάρκεια το μοντάζ, το οποία διήρκεσε από τον Σεπτέμβριο του 2016 έως τον Ιανουάριο του 2017.

​

Παρατηρήσεις παραγωγής:

Η μικροπαραγωγή μας χρηματοδοτήθηκε από εμάς και με τη βοήθεια τεσσάρων φίλων. Τα συνολικά εξοδά της ήταν περ. €25.000.

Κινηματογραφήσαμε εξ ολοκλήρου με τις υπάρχουσες κάμερες από το φωτογραφικό μας στούντιο και μάλιστα με τα κινητά μας, όπου δεν είχαμε άλλη δυνατότητα να καταγράψουμε, όπως για παράδειγμα στο στρατόπεδο προσφύγων Μόρια στη Λέσβο.

Συγκεκριμένα, στις σκηνές που γυρίστηκαν το 2013, το 2014 και το 2015 χρησιμοποιήσαμε Canon 7D, μικρόφωνα- ψείρες Sennheiser, Rode VideoMics και δύο φωτιστικά στούντιο φωτογραφιών Bowens 500W με softboxes για συνεντεύξεις. Στις σκηνές που γυρίστηκαν το 2016 και το 2017 χρησιμοποιήσαμε φωτογραφικές μηχανές Sony a7s και Sony a7mk ii καθώς και τα κινητά τηλέφωνα iPhone 5 και Sony Xperia Z3.

Χρησιμοποιήσαμε ένα τρίποδο Manfrotto και μονόποδα Manfrotto, καθώς και πολλές φορητές λήψεις με την Sony a7ii. Κινηματογραφήσαμε επίσης με ένα Steadicam Merlin, ένα DJI Phantom 3 και ένα slider Gildetrack, αλλά καταλήξαμε να κόψουμε σχεδόν όλες αυτές τις σκηνές, γιατί η αισθησή τους δεν ταίριαζε με το οικείο ύφος που θέλαμε να προβάλλουμε.

Συνήθως ήμασταν μόνο ένας ή δύο άνθρωποι παρόντες κατά τη διάρκεια γυρισμάτων, για να δημιουργήσουμε αυτή την οικειότητα με τους πρωταγωνιστές μας που είναι ορατή σε όλη την ταινία. Αυτό βέβαια δημιούργησε μερικά τεχνικά ζητήματα. Το να είσαι ο σκηνοθέτης, ο διευθυντής φωτογραφίας, ο καμεραμαν και ο ηχολήπτης ταυτόχρονα δεν είναι τόσο εύκολο. Αλλά στο τέλος, πιστεύουμε ότι η ιστορία πάντα έχει πρωτεραιότητα. Και πιστεύουμε ότι έχουμε μια ενδιαφέρουσα ιστορία εδώ.